Jackie. Śmierć i księżniczka
Opis spektaklu
Jackie jest, jaka jest. Jackie jest właściwie martwa. Jackie chętnie opowie wam historię swojego życia, chociaż opowieść często przejmuje nad nią kontrolę. Nie potrafi mówić własnym głosem, ma za to różowy kostium od Chanel, pod którym usiłuje ukryć niepokorne ciało, tak przecież nieeleganckie.
Odprawia rytuały żałoby, seksu i glamouru. Żeby zostać damą, trzeba się ciężko napracować. Właściwie trzeba się ciężko napracować, żeby zostać kobietą: przejść ten skomplikowany trening, dzięki któremu wie się, jak być piękną i grzeczną. Tekst Elfriede Jelinek, jeden z monologów składających się na cykl „Śmierć i dziewczyna. Dramaty księżniczek", zainspirowany został historią Jackie Kennedy. To nie opowieść biograficzna, ale fantazja o kobiecie, której nie ma, ponieważ tak doskonale wypełnia społeczne wzorce.
Tekst Austriaczki łamie dramatopisarskie konwencje, a obecność Jackie na scenie uruchamia szaleństwo teatralnych form, obłęd języka. Wielkość Jelinek polega między innymi na okrucieństwie: jej teksty uderzają przede wszystkim w same kobiety, które radośnie zgadzają się na rolę ozdób, maskotek, zawsze pięknych, zawsze szczupłych, zawsze milczących. Jackie jest policzkiem wymierzonym wszystkim wyznawcom „prawa naturalnego", którzy przekonani są o oczywistości płciowych ról. Nie trzeba przypominać, że w Polsce to temat bolesny i aktualny. Przyjdźcie zobaczyć, jak tresuje się księżniczki, podpatrzcie rytuały śmiercionośnej Jackie i zobaczcie, jak różowy kostium powoli nasiąka krwią.
Zobacz również:
Natalia Ulatowska: Zwierzenia pierwszej damy>>
