Od ucha do ucha

To przedstawienie mieści się w nurcie tak zwanego teatru inicjacyjnego, skierowanego do dzieci od pierwszego roku życia. Niewiele polskich teatrów ma w swoim repertuarze taką propozycję, chociaż w wielu krajach europejskich inicjatywy tego typu mają już swoją tradycję i zagorzałych zwolenników. Teatr inicjacyjny wymaga od twórców wrażliwości, wiedzy z dziedziny psychologii dziecka i umiejętnego wprowadzania małych widzów w nieznany świat sztuki.

Jak twierdzi reżyser tego innowacyjnego projektu, jego realizacja ma za zadanie pobudzenie wyobraźni i twórczej ekspresji dziecka, uwrażliwienie go na piękno. W pierwszym spotkaniu z teatrem bezcenna jest obecność dorosłych. To pod ich opieką dzieci powinny wkraczać w aktywne uczestnictwo w kulturze. By wstępowanie w nową rzeczywistość przebiegało w sposób łagodny, a dzieci czuły się bezpiecznie, światła na scenie pozostają włączone podczas całego spektaklu. Już na wstępie aktor usadza dzieci i opowiada o teatrze, tłumaczy nową sytuację. Kameralna przestrzeń oraz ograniczona liczba widzów sprzyja komfortowi odbioru.

Przedstawienie, w sposób atrakcyjny i przystępny, opowiada o poszczególnych częściach ciała, bawiąc skojarzeniami bliskimi myśleniu małych dzieci i oswajając je z artystyczną wypowiedzią teatralną. Charakteryzuje się brakiem narracyjności, warstwa słowna ograniczona jest do prostych słów. Aktorzy budują opowieść sceniczną za pomocą ruchu i dźwięku, wykorzystując instrumenty muzyczne. Dzieci uczą się patrzeć i słuchać, etiudy bazują bowiem na zmysłowym poznaniu świata. Zgromadzone na scenie instrumenty: akordeon, talerze, saksofon i bęben są pretekstem do przedstawienia ciała ludzkiego i ukazania dzieciom zasad jego funkcjonowania. Ciekawskie oczy, podsłuchujące uszy, kichający nos i najedzony brzuch, to po prostu zdrowe ciało, które tworzy zgraną orkiestrę.