Letnicy

Na podmoskiewskie letnisko zjeżdżają przyjaciele z dawnych lat. Kiedyś snuli ambitne plany, pragnęli zmieniać świat wokół siebie, dzisiaj nic z tego nie zostało. Jest tylko puste, nudne życie, codzienność nieodróżnialnych tygodni i miesięcy, gorycz i niespełnienie. Dni wypełniają im karty, szachy, alkohol, wycieczki i pytanie: czy o takim życiu marzyli? Od czasu do czasu pojawi się romans, ale i on po chwilowej ekscytacji, zmienia się w nudę odgrywanych i znanych na pamięć rytuałów.

W roku 1901, w jednym z listów, Gorki opisywał swój utwór jako tekst „o życiu inteligencji. Gromada ludzi bez ideałów i nagle!, jeden spośród nich – z ideałem! Złość, trzask, lament, rwetes!”. Pytanie o ideały jest bardzo zasadne, zwłaszcza że wartości i poglądy krytykowane przez Gorkiego w „Letnikach”, znajdują swoje odbicie i afirmację w świecie dzisiejszej polskiej inteligencji. Ludzie pragną świętego spokoju, który przybiera kształt pasywnego i często bezrefleksyjnego uczestnictwa w świecie. A szczytem marzeń i aspiracji jest kariera, skutkująca materialnym komfortem. Jak mówi jeden z bohaterów dramatu: „Człowiek to przede wszystkim gatunek zoologiczny. Chce mu się jeść, pić, posiadać kobietę... ot i cała prawda...”

Ot i – chciałoby się powiedzieć – mieszczański spleen, ot i kres namiętności życia, w którym nawet pragnienie romansu rozpuszcza się w nudzie.