Operetka

Gombrowicz długo nosił się z zamiarem napisania dzieła na pograniczu campu i niefrasobliwej błazenady. Uznając walory opery, nie umiał oprzeć się urokowi operetki – gatunkowi pośredniemu i wyzywająco „niedojrzałemu”. Jego „Operetka” to szalona wariacja na temat nagości i „formy ubioru”, z której wyrasta kultura europejska, a w szczególności – francuska.

Andrzej Majczak, reżyser znany olsztyńskiej publiczności z „Pana Mautza” odczytuje utwór Gombrowicza jako opowieść o przemijaniu i związanej z nim nieodwracalnej utracie piękna, czaru, seksapilu. Młodość staje się towarem deficytowym, acz nieodmiennie pożądanym.

Oto więc dwóch starzejących się sybarytów, Szarm i Firulet, walczą z równie posuniętym w latach idealistą Hufnaglem o dominację nad powabną Albertynką i dwoma młodziutkimi Złodziejaszkami.

Akcja przedstawienia rozgrywa się nie w księstwie Himalaj, lecz w „mauzoleum Gombrowicza”. Pieczę nad nim sprawuje Kustosz – strażnik idei wielkiego pisarza, który roi sobie, że sam jest Gombrowiczem. Do mauzoleum trafia wycieczka – grupa emerytów z amatorskiego kółka teatralnego, mająca za sobą wystawienie klasycznej operetki. Zderzają się więc dwa światy: wewnętrzny świat gombrowiczowskiej opowieści o starych chłopcach, którym marzy się młodość i zewnętrzny świat podglądaczy, oprowadzanych przez sobowtóra Gombrowicza.