Zabawa

„Zabawa" należy do jednego z wcześniejszych dramatów Sławomira Mrożka. Jest opowieścią o parobkach, którym doskwiera brak wyższych tchnień ducha. Ten brak starają się wypełnić uczestnictwem w kulturze wysokiej, choćby ją mieli znaleźć na tytułowej zabawie w remizie czy prowincjonalnym domu kultury. Niestety, udział w zabawie, staje się przyczynkiem do wielkiego rozczarowania sztuką jako dziedziną z gruntu sztuczną, skonwencjonalizowaną, daleką od autentyzmu i satysfakcji uczestnictwa w czymś, co człowieka wzbogaca i czyni „wzniosłą", szlachetną istotą.

W swoim dramacie Mrożek zawarł krytykę współczesnej kultury, dotkniętej kryzysem wtórności i pustką. Bohaterowie są obrazem całego społeczeństwa, które zatraciwszy umiejętność werbalizacji swoich duchowych potrzeb, porusza się po omacku w świecie zacierających się sensów i symboli. Jak to u Mrożka, sytuacja fabularna zarysowana jest wyrazistą kreską absurdu. Co typowe dla autora „Tanga", a również widoczne w „Zabawie", owa absurdalność nie wynika ze zderzenia ludzkiej podmiotowości z jakimś niedostępnym Absolutem (jak to ma miejsce choćby u Becketta). Absurd „mrożkowski" wyradza się między ludźmi, w relacji człowiek - człowiek, tworząc tym samym boleśnie prawdziwą perspektywę ludzkiej egzystencji. Perspektywę mierzoną poczuciem groteskowości człowieczych zmagań ze sobą, innymi i całym światem.